Hasj kan worden gemaakt van planten overal ter wereld. Hasjproductie is nog steeds iets nieuws in Nederland, omdat de meeste kwekers een beetje paranoia zijn en zo snel mogelijk van hun wiet af willen. Hasjproductie is echter mogelijk hier en een kleine groep houdt zich er mee bezig. Deze groep zal snel groeien zodra er meer kennis beschikbaar komt over het produceren van stuf. In feite is hasj een eindproduct en wiet een grondstof.

Verzameltechnieken

Er zijn twee belangrijke methoden om hasj te verzamelen: zeven en hand-rubbing. In gebieden waar deze twee verzamelmethoden kunnen worden vergeleken, zal het hand-rubbed product altijd donkerder en sterker zijn. Beide processen zijn ingewikkelder dan de meeste hasj-liefhebbers zich realiseren, want anders zouden al veel meer mensen zich er mee bezig houden.

Het grootste verschil tussen beide verzameltechnieken, is dat zodra de plant wordt geoogst om te zeven, het leven van de plant voorbij is. Bij de hand-rubbing methode, verjongen de planten, groeien ze door, en produceren als gevolg meer hars. Dit kan zo tot twee jaar doorgaan, afhankelijk van de gezondheid van de plant.

Zeven is de belangrijkste verzamelmethode in Islamistische landen, van Pakistan tot Marokko. In Marokko en Libanon, waar de marihuana wordt gezeefd, kweken de producenten de planten in geploegde groeven, zoals bij gewone gewassen. Na de oogst worden de planten door mensen, ezels, of paard en wagen naar een opslagplaats vervoerd en bewaard tot het tijd is om de pollen van de plant te zeven. Goed georganiseerde boeren gebruiken kleine machines en zwaardere traditionele gereedschappen bij het oogsten. De marihuana wordt afgesneden als de planten geacht worden op hun best te zijn. Deze beslissing heeft te maken met de lengte van het groeiseizoen. In bergachtige gebieden, waar de meeste hasjplanten worden verbouwd, is de oogsttijd bijna altijd dezelfde, vaak elk jaar beginnend en eindigend op dezelfde dag. Na de oogst wordt de marihuana getrimd en verdeeld in verschillende kwaliteiten. Dan worden de toppen gedorst boven een rooster of zeef, waarbij het poeder opgevangen wordt in een pot.

In sommige gebieden wordt het afronden van de oogst gevierd met een feest. Deze feesten springen niet erg in het oog, omdat ze onderdeel zijn van de eindzomerfeesten; toch is hasj vaak de enige reden voor de festiviteiten, omdat er maar weinig andere gewassen kunnen worden gekweekt in het ruwe, bergachtige gebied. Als het een goede oogst was, zijn de feesten uitbundig. Bij een slechte oogst wordt weinig of niet gefeest. Voor de bergvolken levert de verkoop van stuf geld op voor vele voorzieningen die niet alleen moeilijk aan te komen zijn, maar zelfs helemaal niet beschikbaar zijn zonder contanten, zoals de meeste gefabriceerde producten, medicijnen voor kinderen en gezondheidsvoorzieningen.

In gebieden zoals Marokko en Libanon, waar grote velden worden bebouwd voor hasjproductie, hebben de mensen coöperaties gevormd om de enorme taak van het oogsten te klaren. Deze gezamenlijke werkzaamheden stelt hen in de gelegenheid elkaar beter te leren kennen, wat voor hen net zo belangrijk is als het afronden van het werk. Stufboeren stellen ook verschillende groepen samen, sommige bewapend, om de groeigebieden veilig en onder controle te kunnen houden. Sommige klieken regelen zelfs regeringspatrouilles om de grenzen van de kweekgebieden te bewaken.

Er zijn duidelijk gemarkeerde grenzen. Als je de juiste antwoorden op een paar simpele vragen niet weet als je je over sommige landweggetjes beweegt, wordt je zeker teruggestuurd. Als je aandringt op doorgang voorbij deze `checkpoints`, loop je direct levensgevaar. Om te passeren moet je óf bekend zijn bij een aantal boeren, óf vergezeld worden door een goed aangeschreven gids. De boeren hebben de beveiliging geregeld zodat ze niet lastig gevallen worden bij de productie. Met deze veiligheid kunnen ze ontspannen en van hun werk genieten, wat erg belangrijk is voor de productie van blije, gezonde planten.

In de Himalaya wordt de hasj verzameld door het met de handen van de plant te wrijven. De planten staan verspreid, wat het de verzamelaar gemakkelijker maakt ertussendoor te bewegen voor het `rubben`. De planten worden minder goed verzorgd dan in landen waar de boeren de productie in handen hebben. De investeringen in tijd, energie en machines zijn minimaal. Als gevolg is het gemakkelijker een veld te verlaten, in plaats van persoonlijke veiligheid en vrijheid te riskeren.

De oogst vindt plaats rond verspreide veldjes, die worden beplant op een willekeurige manier voor het verzamelen met de hand, in plaats van in rijen. Deze bergterrassen vallen hierdoor, zelfs als ze beschermd worden door gewapende patrouilles, minder op.

Productietechnieken

De handelingen die verricht worden nadat de hasj is verzameld, zijn vooral gericht op het verhogen van de kwaliteit en de houdbaarheid. Als de hasj zorgvuldig wordt behandeld en opgeslagen, kan het jaren worden bewaard. Dit is belangrijk omdat hasj, net als andere natuurprodukten, kan bederven. Stuf kan schimmel ontwikkelen, waardoor het uitdroogt. Steenharde stuf is muf; ongeacht hoe hij eruit ziet, zal het nooit roken of smaken als een verse plak.

Ondanks het feit dat er slechts twee belangrijke manieren zijn om stufpoeder van de plant te verzamelen, zijn er vele manieren om het te persen. Welke van de verzamelmethoden er ook gebruikt wordt, de eindbehandeling is de meest belangrijke, omdat dit de kwaliteit van het eindprodukt bepaalt. De diverse formules om hasj zo te persen dat het originele aroma en de smaak bewaard blijven, zijn op zichzelf al een onderwerp voor een antropologische studie. Sommige stufproducenten stoppen nooit met proberen hun perstechnieken te verbeteren. Hun hele bestaan draait erom nieuwere en betere manieren te vinden om de houdbaarheid van de stuf te verbeteren. Ook houden ze zich erg bezig met het ontdekken van nieuwe manieren om meer hasj te consumeren dan voor mogelijk wordt gehouden, door het te roken, eten en drinken in gigantische hoeveelheden.

Nadat het hasjpoeder is gezeefd, kan het worden opgeslagen in grote metalen blikken van 10 liter, of in sterke plastic zakken die tot 35 kilo kunnen bevatten. Deze worden luchtdicht gemaakt om de versheid te behouden. Het opslaan van grote hoeveelheden hasjpoeder is normaal. Soms duurt het maanden voordat de hele partij wordt geperst.

Voordat de stuf wordt geperst, wordt het eerst onderzocht door de persers, om te zien in hoeverre het poeder een blok is geworden. Als de pollen aan elkaar geplakt zitten, moet de blok stuf eerst in stukken worden gehakt. Als die stukken breken in harde kleinere stukken, verliest dit zijn waarde snel. Als het stuk gemakkelijk uit elkaar valt en terugkeert naar zijn originele poederige vorm, is het wel waardevol en kan het door persen zelfs verbeterd worden.

Hasjpoeder wordt tot plaatjes geperst, meestal in plastic, linnen, katoen of cellofaan. Nadat de zakken gevuld en gewogen zijn, worden ze dichtgebonden of -gesealed. Als ze voortschrijden in het pers-proces, worden ze eerst op hun kant gelegd en met zachte klapjes, als bij een massage, wat platter gemaakt. Elke zak wordt dan op de bodem van een pers gelegd, in een rechthoekig bakje. De stuf zal in dit bakje geperst worden, dat speciaal ontworpen is om de hasj in een rechthoekige vorm te persen zonder daarbij de plastic of cellofaan verpakking te beschadigen.

Libanon wordt geperst in linnen of katoenen zakken, die geen bakje nodig hebben zoals in Marokko. De hasj kan gewoon tussen twee metalen platen geperst worden, omdat het katoen of linnen, zelfs onder druk, sterk genoeg is om de zaak bij mekaar te houden. Vaak worden onder de bodemplaat van de pers wat kolen gestookt. De kolen verhitten de metalen plaat, waarbij de hasj buigzamer wordt en zich gemakkelijker in de vorm van de zak waarin het geperst wordt laat dwingen. De hitte zorgt er ook voor dat de natuurlijke oliën tussen de korreltjes doorvloeien. Als de stuf afkoelt, stollen die oliën weer en houden daardoor de plaat bij elkaar als een solide stuk.

In Marokko wordt ook een snelle manier van persen gebruikt door arme mensen en ambitieuze jongeren die niet over een pers kunnen beschikken. De hasj wordt hierbij in een klein plastic zakje gedaan wat een beetje geplet wordt. Dan wordt het zakje in de schoen onder de hiel gestopt. Door continu te lopen krijg je de druk van een pers en de lichaamswarmte fungeert als bindmiddel. Dit is de voetpersmethode.

Soms droogt het hasjpoeder uit als het opgeslagen wordt. Als dat gebeurt wordt er wat water aan toegevoegd en in de handpalmen gekneed tot de stuf weer een veerkrachtige substantie wordt. Op deze manier kan het ook gekneed worden tot elke gewenste vorm.

De beste manier van persen is de handpersmethode, niet te verwarren met handverzamelmethode. Met handpersen wordt alleen kneden, pletten en klemmen tussen de handen bedoeld, waarbij de hasj een plastic-achtig uiterlijk krijgt. Handpersen kan gedaan worden met het poeder wat na het zeven beschikbaar komt, of van de resten die op de handen achterblijven bij het hand-verzamelen.

De handpersmethode betekent dat de hasj voortdurend gekeed en geplet wordt tussen de handpalmen. Op deze manier kan het uren duren voordat een hoeveelheid van een onsje geperst is. Hoe langer erover gedaan wordt, waarbij een aantal andere factoren ook een belangrijke rol spelen, hoe beter de kwaliteit van het handgeperste plaatje.

Zeven verschilt beduidend van het direct in de handpalmen verzamelen van hasj. Het zeefproces is meer bewerkelijk en er is speciaal gereedschap bij nodig, wat bepaalde problemen met zich mee kan brengen. Het werken met de handen levert minder problemen op, zoals het oogsten en transporteren van de planten naar de opslagruimte of droogruimte, waar de planten ook nog eens regelmatig gekeerd moeten worden om schimmel en rot te voorkomen. Sommige boeren voorkomen schimmel door de planten ondersteboven op te hangen. Het laatste heeft twee belangrijke gevolgen: de werkzame stoffen uit de takken stromen naar de toppen en de lucht die om de planten heen circuleert helpt bij het drogen.

In Libanon is het voorkomen van schimmel één van de redenen waarom boeren, als het weer dat toestaat, wachten met oogsten totdat de planten erg bruin en behoorlijk droog zijn. Droge planten kunnen met minder zorg bewaard worden. De planten in vele bergachtige gebieden kunnen niet droog en bruin worden, omdat het groeiseizoen te kort is. Als de planten niet op tijd geoogst worden, zal de vorst ze vernietigen. Na het groeiseizoen gaat het ook nog eens erg hard waaien in de bergen. Deze winden zouden vele planten van hun hars beroven, waardoor ze minder geschikt zijn om stuf vanaf te halen.

Aan het verzamelen van hasj met de hand zitten meer voordelen. Er wordt direct en alleen met de levende planten gewerkt, zodat de onhandige zeef-apparaten overbodig zijn. Planten voor handverzamelen staan in kleine groepjes, die veel minder opvallen en veiliger zijn dan de grote velden. Het direct verzamelen van de plant is veel minder werk dan oogsten, opslaan en zeven, vooral als de stuf toch met de hand geperst gaat worden. Ook als je niet zoveel nodig hebt, is het veel gemakkelijker een beetje te hand-rubben, dan om planten, zeven en potten tevoorschijn te moeten halen. De zeefmethode is alleen praktisch voor grote commerciële velden, waar continu geproduceerd wordt.

Er is weinig vraag naar ongeperste hasj; het is ook moeilijker verkoopbaar dan geperste stuf. Los poeder neemt veel meer ruimte in beslag, wat het ongeschikt maakt voor transport. Het zou een ramp zijn als een grote zak zou scheuren tijdens het transporteren. Er moet bovendien buitengewoon zorgvuldig mee worden omgesprongen, omdat een beetje knoeien of een zuchtje wind vele uren van zeefwerk teniet zou doen. Al het poeder moet voortdurend worden beschermd tegen vervuiling door voorwerpen en stoffen die er in terecht kunnen komen, vooral bladeren en ruwe plantendelen, speciaal tijdens het zeefproces. Er moet uitzonderlijke zorg besteed worden aan het poeder dat verkregen is tijdens de eerste zeving, omdat dat altijd de beste kwaliteit is.

De verschillen tussen het verzamelen van hasjpoeder met de hand en door het te zeven, kunnen als volgt worden opgesomd:

• De handmethode is veiliger, gemakkelijker en sneller, is minder bewerkelijk en resulteert in een betere kwaliteit, die op de zwarte markt meer geld oplevert.
• Het is mogelijk kleine hoeveelheden te maken zonder eerst allerlei apparaten tevoorschijn te moeten halen.
• Er zijn geen zorgen over het wegblazen van het poeder door de wind, of over verlies door een scheur in een zak. Bovendien blijven de planten in leven en gereed voor het verzamelen van hars.
• De zeefmethode is geschikter voor grotere productie, omdat er meer hasj kan worden gemaakt van hetzelfde aantal planten, maar de kwaliteit is wat minder.

Hasj wordt gemaakt in verschillende vormen en structuren, omdat de mensen die het maken ervan genieten om met verschillende persstijlen te spelen, ook om de verveling te verdrijven. De productie duurt langer dan de meeste mensen beseffen. Als leerling hashashin aan hun carrière beginnen, verzinnen ze nieuwe vormen voor het handpersen van hasj. Zodra de jonge hasjmakers over de eerste opwinding van het hasj maken heen zijn, maken ze alleen nog ongebruikelijke vormen voor een speciale vriend of gast.

Verschillende vormen, stijlen en kleuren zijn soms karakteristiek voor het gebied waar de hasj wordt gemaakt. Deze kenmerken maken het gemakkelijker te bepalen uit welke provincie of welk dorp de hasj komt. Soms kan zelfs de persoon die het stuk gemaakt heeft ermee geïdentificeerd worden.

Hasj kan worden verkocht op elk punt in het productieproces. Hars, poeder, verse handrub en geperste stuf hebben elk hun eigen prijs. Deze prijs is afhankelijk van de hoeveelheid werk die erin zit en de persoon die het koopt. Eerste kwaliteit is het sterkst en het duurst. Voor toegewijde kenners is deze kwaliteit onweerstaanbaar, wat onbegrijpelijk is voor tegenstanders van hasjgebruik.